رولای رولای رولای رولااااااای لوووووووووووو

بعد یه ماه ته ریش دار لایف استایل هزار و پونصد تومن خرج کرده تیغ بر ریشه ی ریش زده و صافش کردم. از حموم که اومدم بیرون با فرد جدیدی رو به رو شدم.

یکم که فکر کردم دیدم خب من واقعا این شکلی بودم، در یک ماه اخیر این شکلی شده بودم و در واقع این تغییر بازگشت به من سابق بوده و الان همه چیز به وضع سابق برگشته و اون یه ماه تغییر محسوب میشده.

جوان شدم.

خیلی جدی قیافه م عوض شده و الان حداکثر بیست سالمه. به تناسب اون ته ریش مسخره خیلی خسته بودم و حس می کردم همه چیز تموم شده و باختم. خیلی حس عجیبیه؛ آدم فقط به خاطر دیدن ظاهر خودش، یه ظاهر بیست و چهار ساعت خسته روحیه ش خسته طور میشه و حوصله ی هیچی رو نداره. مثال بارز تاثیر ظاهر بر باطنه که وقتی معلم دینی میگفتش ما گفتیم چرت میگه.

این ها رو بیخیال، ظهر به حقیقت حاصل گذشت زمان فکر می کردم. تلخ بود. واقعا تلخ بود. تلخ نه فقط به شکل نوشتاری، بلکه به معنی واقعا محسوس و ملموس واژه. یه جور که یه حس زیر زبون ذهنته و به این فکر میکنی که چه طعمیه و بعد فکر میگی "تلخ".

amor mio از Gipsy king را گوش می دهم. خارجی گوش کن نیستم، حوصله ی معنی در آوردن هم ندارم. در سالیان دور یه گوشی E250 سامسونگ داشتم، از اون گوشی کشویی ها. توش این آهنگ رو داشتم، وسط مسخرگی آغاز نوجوانی همین آهنگ رو آخر شب ها پلی می کردم و باهاش گریه می کردم. بی دلیل. واقعا هم بی دلیل. نه جنس مخالفی رو دوست داشتم که در فراقش بسوزم  نه زندگیم سختی نا معمولی داشت. فقط دوست داشتم گریه کنم. از بچگی گریه می کردم، حتی روز اول تولدم رو هم دقیقا یادمه که گریه می کردم () ولی تعداد این گریه های بی دلیل تو اون برهه ی زندگیم خیلی زیاد بود. همیشه الکی میزدم زیر گریه. مهم نبود کجا و با دلیل یا بی دلیل، دلم که می خواست گریه می کردم. الان اون فاز رو دلم می خواد. همون با دلیل و بی دلیل گریه کردن رو. این آهنگ رو که پلی میکنم یکم چشام پر میشه ولی ببشتر از اون اثر نمیکنه، با توجه به سن باقی ماجرا دلیل می خواد که نیست!

لازم به تکراره که امام جمعه ی کازرون رو هم آبکش کردن.  ایمان بیاریم به "فَمَنْ یعمَل مِثقالَ ذَرةٍ شَراً یرَهُ".

نقطه